Murat, sabah erken olmasına rağmen yüzündeki gülümsemeyle birlikte:
”Sence?”
“Nasıl sence? Ne bileyim ben nerdeydin… İki telefonunu da kapatmışsın. Hava alacağım diye çıkıyorsun, bütün gün yoksun… İşleri toparlamayı geçtim, herkes ne kadar merak etti seni… ”
“Tamam Şebnem, haklısın… Rüyanın etkisinde kalıp dolandım biraz… Sonra da anneme gittim… ”
“Of Murat! Ne diyeyim ben sana ki! Acil konuşmamız lazım seninle! ”
“Dur tahmin edeyim… Hastane projesi… Birazdan gideceğim Mehmet Bey’in yanına…”
“Hayır, Murat, daha önemli sorunlar var.”
“Hastane projesinden bile… vaaay… Neden hiç haberim yok daha önemli sorunlardan benim? ”
“Size ulaşabildiğimiz mi var ki söyleyelim beyefendi.”
“Neyse… neymiş daha önemli sorun?”
“İrem”
“İrem mi? Tabi ya… Dün akşam yemek yiyecektik. Seni mi aradı?”
“Hayır, ben onu aradım. Geceye kadar bekleyip de sana ulaşamayınca mecbur kaldım.”
“Tabi kız yemeğe bekledi, gelmeyince seninle zannetti... Üstüne sen beni sormak için arayınca… Tamam hallederim ben, alırım gönlünü… Mehmet Bey odasında mı? Çok iyi bir fikir geldi aklıma hastane projesiyle ilgili…”
“Murat! İrem hamile!” bir çırpıda çıkıvermişti Şebnem’in ağzından sözcükler… Kendisi de söyledikten sonra fark etti…
“Ne!”
“Duydun işte… İki aylık hamile.”
“İki aylık… Hamile…”
Yarım yamalak mırıldandı Şebnem’in son sözlerini. Yüzü dondu. Gözleri yerde bir noktaya takıldı. Sanki halının üstünde, Şebnem’in görmediği bir detayı fark etmişti. Gözlerini o noktadan ayırmadan devam etti:
“dün gece mi söyledi?”
“Evet.”
“Bana neden…”
“çünkü ayrısınız. Yemin verdirdi bana sana söylememem için…”
“Ne yapmayı düşünüyormuş peki söylemeyip!”
“Tekrar birleşince söylemeyi düşünüp ertelemiş hep. Söylerse, senin hiçbir zaman ona dönüp dönmeyeceğini öğrenemeyeceğini düşünmüş… yani… kendisi için değil bebek için tekrar…”
“Anladım Şebnem…” sanki Şebnem’in ne söylediklerini değil, kafasının içindeki bir konuyu anlamış gibiydi. Gözlerini, halıdaki desenden kaldırıp yüzüne baktı.
“Ne yapacaksın Murat?”
“O’nun istediğini…Bunu bana kendisinin söylemesi için izin vereceğim…”
“Peki”
“Mehmet Bey odasında mı?”
Şebnem, Murat’ın böylesine soğukkanlı davranmasından ne denli korktuğunu gizlemeye çalışsa da yüzündeki ifadeden anlamıştı Murat… Ama o son 45 dakikaya kadar hiç konuşmadılar bu korkuyu…
_____________________________________________________________________________
45dakika.mp3 - 45dakika
